Candan öte bir can daha vardır desem, pek çoğunuz “evladınızdır,” dersiniz. Evlat, asla vaz geçilmeyecek kadar değerli sevgilidir. Her ağacın bir meyvesi vardır. Gönlün meyvesi da çocuktur.
Size önce hikâyesini, sonra şiiri arkasından da acılı babanın kim olduğunu yazayım:
“ …… Belki birlikte bahçeye çıkıp, o en sevdiği ağacın altında bile oturabilirlerdi. Bakıcısıyla birlikte masa ve sandalyeleri ağacın altına taşımışlardı.
İçeriye girdiğinde odanın kalın perdesi boydan boya kapalıydı. Hiçbir şey tam seçilemiyordu.
Kapının ağzında bekledi, biraz alışınca da usulca yatağın üstüne eğildi. Sanki tüm gece boyunca uyku girmemiş yanağının kıvrımlarından gözyaşı dökülmüş, kısık iki gözle karşılaştı. Kızı perişan görünüyordu.
Makalenin devamını istanbulgazetesi.com.tr'den okuyabilirsiniz.
