Teknoloji, akılları zorlayan, her yapılan yeni programlara karşın yapanın bile artık aklını zorlayan bir sürecin içerisine girdik. Yapay zeka…
Hayatın her alanına hükmü bizim çocukluk, delikanlılık çağlarımızda atari salonlarıyla başladığına kaniyim. Büyülenmiş gibi o kutunun önünde saatlerce vakit geçirirken, hayat algısı bir atari gibi algılanmaya başlanmıştı bile…
Sonrasında tv’lere monte ile evlerde oynanan oyunlar ve ardından çıkan oyun konsolları, tabletler birbiri ardına yapay hayata merhaba demeye başlatmıştı bile…
Şimdi akıllara zarar teknolojik gelişmeler hızla yaşanıyor. Adı yapay zeka, adı artık yapay çağ…
Gerçek ile hayal arasında gidip gelmeler…
Sonrasında benim aklımda Terminatör filmi…
İlk film 1984 yılında çekilmişti, etkilenerek seyretmiş, görseller ve filmin konusu bizleri büyülemişti. Seyretmeyen yoktur zannımca…
Peki filmin konusu neydi, hatırlatayım: Terminatör, çekildiği dönemden çok uzak bir gelecekte, 2029 yılında geçmektedir. Fütüristik filmde yeryüzü artık robotlar tarafından kontrol edilen ve bu robotlara karşı savaş veren bir grup insanlık direnişçisinin yaşadığı bir gezegendir. Arnold bir robot olarak 1984’lü yıllara gelir ve geçmişten gelen insanı öldürmek için mücadele verir. Niçin? Çünkü insan 1984 yılında yapılan bir programı ve o programı yapan ilim adamını öldürmekle görevli. Robot rolündeki Arnold ise programın devamı için insanı öldürmek, ilim adamını korumakla görevli…
Konu bu, anlatmak istediğimse belli…
Gelecek güzel günleri yapay anlamda bana göstermiyor, filmi yapanlarda taaa 1984’lerde bu duruma dikkat çekmek istemiş…
Yapay zeka, yapay hayat…
Bizi yönetecek olan robotlar ise yapay değil, gerçek olacak…
Ve dilimde bir şarkı, Zülfü Livaneli’den…
“Tankınız ne güçlü, 100 insanı ezer geçer, ama bir kusurcuğu var, sürecek insan ister…” der ve müzik şöyle biter: “İnsan neler yapar neler yapar, bilir uçmasını öldürmesini, ama bir kusurcuğu var, bilir düşünmesini de…”
Yapay zeka, yapay hayat…
İnsan yoksa neye yarar?…
İnsanı yok edecekse ne için var?..