Sivas bıçakları, Türkiye’deki bıçak üretimi denildiğinde ilk akla gelen bölgelerden biri olarak, kalitesiyle ülke çapında tanınmaktadır. Sivas bıçakçılığı, Selçuklu dönemine kadar uzanan köklü bir geçmişe sahiptir ve bu mirası günümüzde de yaşatmaktadır. Sivas bıçakları, kara kemik sapları ve üstün kalitesi ile tanınır. Özellikle öküz, keçi ve koç boynuzu gibi dayanıklı malzemelerin kullanımı, bu bıçakların hem sağlamlığını hem de estetik görünümünü pekiştirir.
Boynuz, sadece sağlamlığı ve dayanıklılığıyla değil, aynı zamanda işlenebilirliğiyle de dikkat çeker. Bu özellikler, boynuzu Sivas bıçakçılığının vazgeçilmez malzemesi haline getirmiştir. Ustalar, boynuzu şekillendirirken büyük bir titizlikle çalışır ve ortaya çıkan ürünler, hem işlevsel hem de sanatsal açıdan değer taşır.
Sivas’ta bir sanat mektebi olmasına rağmen, bıçak yapımının öğretilmediğine dikkat çeken usta, “Selçuklu döneminden bu yana süregelen bir meslek olan bıçakçılığın, yeni nesillerle yaşatılması gerekiyor” diyor. Sivas’ta bıçakçılık geleneği, tarihsel bir miras olarak görülse de, Mesci’nin belirttiği gibi, modernleşen dünyada bu meslek giderek yok olma tehlikesiyle karşı karşıya.
Bursa, Denizli ve Sürmene gibi şehirlerde fabrikalar kurulurken, Sivas’ta hala eski yöntemlerle çalışıldığına vurgu yapan Mesci, "Benim ömrüm örs ile çekiç arasında geçti" diyerek mesleğin zorluklarını ve bu işin sanatsal yönünü bir kez daha hatırlatıyor.
Sivas bıçakları, tarihi ve kalitesiyle bir efsane olmaya devam ederken, bu mesleğin sürdürülebilirliği için yeni nesillere aktarılması büyük önem taşıyor. Bu kadim mesleğin kaybolmaması için daha fazla destek ve ilgi gerekli.
Musa Demir
Kara Kemik Saplı Bıçakların Efsanevi Malzemesi Boynuz
Sivas bıçakçılığının karakteristik özelliklerinden biri, bıçak saplarında kullanılan malzemelerdir. Kara kemik saplı bıçaklar, özellikle öküz, keçi ve koç boynuzlarıyla yapılmaktadır.
Mesleğin Geleceği Tehlikede Usta Erdoğan Mesci’nin Kaygıları
Sivas’ın en eski bıçak ustalarından biri olan Erdoğan Mesci, bıçakçılık mesleğinin geleceği konusunda ciddi endişeler taşıyor. Mesci, bu kadim mesleğe yeni nesillerin ilgi göstermediğini, çırak bulmanın zorlaştığını dile getiriyor.
Sivas’ta bir sanat mektebi olmasına rağmen, bıçak yapımının öğretilmediğine dikkat çeken usta, “Selçuklu döneminden bu yana süregelen bir meslek olan bıçakçılığın, yeni nesillerle yaşatılması gerekiyor” diyor. Sivas’ta bıçakçılık geleneği, tarihsel bir miras olarak görülse de, Mesci’nin belirttiği gibi, modernleşen dünyada bu meslek giderek yok olma tehlikesiyle karşı karşıya.
Bursa, Denizli ve Sürmene gibi şehirlerde fabrikalar kurulurken, Sivas’ta hala eski yöntemlerle çalışıldığına vurgu yapan Mesci, "Benim ömrüm örs ile çekiç arasında geçti" diyerek mesleğin zorluklarını ve bu işin sanatsal yönünü bir kez daha hatırlatıyor.
