KÜLTÜRDE YOZLAŞMA VE EMPERYALİZM

Günümüzde toplumların kültürel değerlerini yozlaştırmayı hedef alan, hızlandıran ya da özenti yoluyla değişime teşvik eden hatta kimi zaman yaptırımlarıyla bu duruma insanları zorlayan küresel güçlerin, tarihin eski sayfalarında da o çok acıklı sahnelerin rakipsiz başaktörleri olduklarını görmek bizleri hiç mi hiç şaşırtmamaktadır. Öyle ki yapılan araştırmalar ve incelemeler sömürücü güçlerin, güdümleri altındaki ülke insanlarına gayet açıktan icra ettikleri dayatmalar ve zulümler sonucunda; o insanların hafızalarından yerli ve milli değerlerini silmeyi daha sonra da hâkim ülke kültürlerinin boyunduruğuna girmelerini ve bütün yönleriyle kendi değerlerini benimsetmeyi amaçladıklarını görmekteyiz. Bu durum “kültürel yozlaşmanın” ötesinde çok daha vahim bir kavramı tasvir etmektedir.  Buna dense dense ancak “Kültür Emperyalizmi” ya da “Kültürel Soykırım” denilebilir.  Emperyalizmin, netice elde etme itibarıyla en tehlikeli ve en etkili olanı “Kültür Emperyalizmi” dir. Dönem dönem insanlık; erdemlerinden sıyrılmış olan vahşi ve gözü dönmüş barbar insanların; mazlum, günahsız ve zayıf topluluklara yönelik gerçekleştirmiş olduğu savaşlarına ve katliamlarına tanık olmuştur. Özellikle hedef toplumların varlıklı yeraltı ve yerüstü kaynaklarına sahip olma arzu sarhoşluğuyla başları dönen emperyalist güçlerin gözleri hiçbir şey görmüyor, canlı namına ya her şey yok ediliyor ya da gelecekte kendilerine hizmet etmeleri noktasında köle yapılıyordu. Sömürgecilik anlayışı en medeni insanı dahi insanlığından çıkarmakta, ona düşmanlarını insan dışı bir yaratıkmış gibi göstererek en acımasız soykırımları yaptırmaktadır. Hal böyleyken savaşlarla yapılan sömürgecilik faaliyetleri dönemsel olarak değerlendirildiğinde oldukça etkili ve acı olmasına karşın geniş vadede sürekli olamayıp, geçicidir. Birkaç nesil sonrasında katliam yoluyla sömürüye uğramış o milletin evlatları milli şuur yönünden daha güçlü ve daha kindar olarak sömürgeci gücün karşısına çıkabilme ihtimali yüksektir. Yani askeri işgallerle yapılan sömürgecilik faaliyetleri sürekli olmayıp geçici olduğundan askeri müdahaleler her daim tekerrür edecektir. Bu durum sömürgeci ülke adına oldukça masraflı olacağı için kârdan zarar edeceklerdir. Bunun yanı sıra bu yolla sömürüye devam eden ülkelerin dünya çapındaki imajı olumsuz yönde etkilenecek, hümanizmin evrensel ilkeleri çerçevesinde demokrasi adına dile getirdikleri o süslü sözler güme gidecek, maskeler düşecektir. Bundan dolayı emperyalist güçler, artık ülkeleri kültürel emperyalizmle işgale geçmişlerdir. “Kültür Emperyalizmi”, diğer sömürü usullerine nazaran oldukça etkili ve masrafsız, son derece de sinsi ve katılımcı yönü yüksek olan bir yöntemdir. Kültür Emperyalizmiyle; hedef toplumların, toplulukların milli ve mukaddes değerleri önce yıpratılır, basitleştirilir, bozulması sağlanır daha sonra da bu alanda oluşturulan açıklık hâkim ülkenin kendi kültürel değerleriyle istila edilir.  Kültür alanında emperyalizmin en önemli nüfus ettiği ve etkili olduğu alan hiç şüphesiz ki hedef toplumların eğitimidir. Prof. Dr. Oktay Sinanoğlu’nun “Büyük Uyanış” kitabından Kenyalı bir yazarın, İngilizce eğitim yapan Kenya okulundaki çocukluk anısını bakın nasıl anlatıyor: “En aşağılayıcı durum, okulun civarında kendi dilini konuşurken yakalanmaktı. Yakalananın çıplak kıçına sopayla vuruluyor veya boynuna, üstünde ‘BEN APTALIM’, ‘BEN EŞEĞİM’ yazan madeni bir levha asılıp ortalıkta dolaştırılıyordu. Bazen de ‘suçlu’nun ödemekte zorlanacağı para cezaları kesiliyordu. Peki, öğretmenler ‘suçlu’yu nasıl yakalıyorlardı? Başta öğrencinin birine bir düğme veriliyordu. O, ulusal dili konuştuğunu gördüğü bir öğrenciye düğmeyi verecek. Günün sonunda düğme kendisinde kalan öğrenci düğmeyi kimden aldığını ifşa edecek ve süreç zincirleme gidip gün boyunca ulusal dilini konuştuğu için düğme üstünden geçen tüm öğrenciler yakalanacaktı. İşte böylece ulusal dilin konuşulması engellendiği gibi, çocuklar cadı avına sürülmüş, muhbirliğe, ötesi, kendi toplumuna ihanet etmeye alıştırılmış oluyorlardı.”                                                                                                                     “Devamı Haftaya”