İNCİNSEN DE İNCİTME

Efendimiz buyuruyor ki; "Bir kimsenin "İnsanlar helak oldu!" dediğini duyarsanız, bilin ki o, kendisi, herkesten çok helak olandır."
İçinde bulunduğumuz toplumun bir kesimi sürekli yukarıdaki hadis-i şerif de işaret bulunulduğu gibi, insanların ''helak'' da olduğunu iddia ediyor. İnsanların büyük bir çoğunluğunun yanlış da olduğunu düşünen insanlar, kendi yanlışlarına kör başkalarının yanlışlarına ise tüm güçleri ile kulak kabartıyorlar. Nasıl olurda insan kendini bu denli temiz ve müdrik görürken başka insanları yerden yere vurur. Elbette topluma insanlığa zararı dokunan insanlar hakkında konuşulmaktan bahsetmiyorum. Bir insanın alenen başka bir insana zarar vermesi tabi ki içler acısı. Lakin benim bahsettiğim sürekli insanları ötekileştirerek kurulan talihsiz cümleler. Halbuki hangi konuda darağaçları kurduk ve hiç de olayların iç yüzlerine vakıf olmadan insanlara hüküm verdiyse, muhakkak bir konuda bizde yargılanacağız. Ne kolay yargılamak, ötekileştirmek insanlar helak da demek. Bu açıdan kurulan cümleler toplumda bir yandan ümitsizlik tohumu saçıyor. Yeis büyük günahlardan insanlık helak da herkes kötü gibi kısır ifadeler, Allah'ın rahmetinden de kulları uzaklaştırıyor.
Şimdi size bir soru o insanlar diye başlayan topluluğun yani insan zümresinin içerisine biz girmiyor muyuz? Yani biz de bir beşeriz ve kimde neyi ne kadar eleştiriyorsa bizde yaşam devam ettiği sürece bu tehdit altındayız. Halbuki yeryüzü her asırda her zaman da iyileri misafir etti ve iyileri misafir etmeye de devam edecek. Ben mi çok şanslıyım bilmiyorum ama iyilikle gönlü gönenmiş, öyle çok tanıdığım var ki. Hasbelkader hayatıma girmiş, huyu ahlakı, mizacı benimle ters düşenleri görmeyecek kadar. O Zaman insanlar diye kurduğumuz cümlelere dikkat edelim, iyilerin kalplerine istemeden toz kaçmasın. Hani bazen ağlarız kimse fark etmesin diye gözüme toz kaçtı deriz ya, kimi zaman da kalbe toz kaçar bir dosttan gelen bir nahoş kelamla. Göz gibi yaşını dışarıda akıtamaz içten içe coşar içten içe durulur ama sizin elinizle o kalbe toz kaçmıştır bir kere eski tadı olmaz ne kelamın ne de demlenen bir çayın.
Hacı Bektaşi Veli der ki; “İncinsen de incitme” “Aşık der incitenden, incinme incitenden; Kemâlde noksan imiş, incinen incitenden.” Bu diyardan ne de gönlü güzel geçmiş. Alimler dervişler hepsi de tek bir nokta üstünde uzunca anlayana söz söylemiş, Kalp kırma incitme demişler. ''Bin kere zulme uğrasan da bir kere zulmetme'' demişler. İnsanın hatırını Allah'ın rızası saymışlar. ''Allah (c.c.)’ın emir ve yasaklarından anlıyoruz ki, kuluma iftira etme, gıybetini etme, kaşınla gözünle ifadenle onu rahatsız etme, kul benim kulum.'' Kimsenin yaratıcısı değiliz haşa bu nasıl bir cürettir ki sürekli insanlar helak da diyerek ötekileştiriyoruz. Mezara girmeden sınavımız bitmedi, mal, mülk, makam hepsi onun sadece bir süreliğine emanetçisi olabilir. Allah dilerse, o zaman bu enaniyeti bu ahkamı kör kuyulara atalım. Yeryüzünde iyilik yayılır ümidi ve duası ile ''insan iyidir '' diyelim biz esmanın yansıması isek Allah Rahim, Rahman, Gafur, Seddar, ümidimizi kesmeyelim.
Ümid ediyorum ki bir sonraki yazıda buluşalım.